Αγαπώ- Αγγίζω: μια μοναδική ιστορία αγάπης μεταξύ μιας ξεχωριστής μαμάς με την ακόμη πιο ξεχωριστή κόρη της

Εγώ πιστεύω πολύ στην αγάπη. Κάποιοι με λένε ρομαντική, ονειροπόλα, πιστεύω στη δύναμη της αγάπης, η αγάπη κάνει θαύματα. Σε οποιοδήποτε επίπεδο σχέσης, όταν έχεις αγάπη δεν μπορείς να μην καταφέρεις κάτι, δε γίνεται.

Με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου της Μαίρης Σύρρου Αγαπώ- Αγγίζω, στο οποίο καταθέτει την εμπειρία ζωής της, είχαμε την ιδέα να την καλέσουμε μαζί με την μητέρα της Αντιγόνη Λαϊνά  στο χώρο του ΝΗΜΑτος.

Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε πριν λίγες ημέρες και δημοσιεύεται σήμερα που γιορτάζουν οι μαμάδες όλου του κόσμου, ως ένδειξη τιμής σε μια Μαμά που κατάφερε να χτίσει μια  μοναδική σχέση με την κόρη της, μια σχέση, η ουσία της οποίας περικλείεται στην αγαπημένη τους φράση, Αγαπώ – Αγγίζω.

 Η Μαίρη είναι μια νεαρή γυναίκα 27 ετών, η οποία γεννήθηκε με το γνωστό σε όλους μας ως σύνδρομο Down. Είναι ένα άτομο άκρως συναισθηματικό, όπως άλλωστε και όλα τα άτομα που γεννιούνται με ένα χρωμόσωμα παραπάνω. Η απλότητα και η αμεσότητα με την οποία μας χαρίζουν το συναίσθημά τους, μητέρα και κόρη, είναι ακριβώς αυτό το ξεχωριστό που έχουν να μας διδάξουν. Με μία γενναιοδωρία, θα έλεγα μοναδική, μοιράζουν την αγάπη τους χωρίς επιτήδευση. Όπως θα διαπιστώσετε, είναι πραγματικά συγκινητικό το τι μπορεί να καταφέρει ο κάθε άνθρωπος όταν το πλαίσιο είναι υποστηρικτικό... Ας πούμε ότι εδώ γέννησε μια συγγραφέα! Θα ήθελα ξεχωριστά να ευχαριστήσω τον ψυχολόγο, κύριο Σωτήρη Λαϊνά, αδερφό της Αντιγόνης, που αποτέλεσε και το συνδετικό μας κρίκο! Θα ήθελα επίσης, να εκφράσω την μεγάλη ευγνωμοσύνη που αισθάνομαι για τους ανθρώπους αυτούς, καθώς η συνάντηση μαζί τους ήταν για εμάς και τύχη και τιμή!

 Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε σε ένα πολύ ωραίο κλίμα, οικείο και χαλαρό στο χώρο του ΝΗΜΑτος και παρατίθεται αυτούσια με τα λόγια της Μαίρης και της μητέρας της.

Για να συντελεστεί ένα θαύμα έξω, πιστεύω πως θα πρέπει, πρωτίστως, να έχει συντελεστεί μέσα μας. Οπότε, ποιο είναι το θαύμα που συντελέστηκε μέσα σε σένα όταν έφερες τη Μαίρη στη ζωή;

Η Μαίρη η ίδια. Όταν γεννήθηκε η Μαιρούλα, εγώ το έμαθα μετά την περίοδο της λοχείας και λέω εγώ μπορώ. Και φυσικά μπορώ. Ορίστε το θαύμα μου, το παιδί. Ο Θεός δίνει αυτά τα παιδιά σε δυνατούς ανθρώπους, εγώ προφανώς είχα πολλή δύναμη ψυχής μέσα μου, κάτι το οποίο δεν το ήξερα τότε. Βέβαια οι παρέες μου ήταν όλες γεμάτες με διαφορετικά παιδιά, όμως είναι άλλο το διαφορετικός φίλος/ φίλη κι άλλο η Μαίρη. Πιστεύω ότι ήμουν από τους πολύ τυχερούς ανθρώπους να μεγαλώνω ένα παιδί σαν τη Μαίρη, γιατί από τη Μαίρη έχω πάρει, και εξακολουθώ παίρνω, μόνο χαρές.

Πόσο βοηθητικό ήταν το περιβάλλον μέσα στο οποίο αλληλεπιδράσατε;

Θα έλεγα όχι 100% βοηθητικό, 1000%! Ο λόγος που μπόρεσα βέβαια να καταφέρω να τα βγάλω πέρα ήταν ακριβώς αυτή η στήριξη της οικογένειάς μου, γιατί μόνη μου δεν ξέρω αν θα τα κατάφερνα. Όλα έγιναν χάρη σε αυτούς. Στον μπαμπά μου τον συγχωρεμένο, που η Μαίρη ήταν η κούκλα του, η αδυναμία του, η ζωή του όλη. Στη μητέρα μου, στα παιδιά μου (αν και η μικρή μου κόρη δεν υπήρχε τότε) και στον αδελφό μου. Ειδικά ο Σωτήρης για εμένα είναι ένα πάρα πολύ σημαντικό κομμάτι. Δεν ξέρω πώς θα ήταν η ζωή μου χωρίς τη στήριξή του και χωρίς τη συνεχή παρουσία του δίπλα μας. Ο Σωτήρης είναι απλά…ο Σωτήρης, ο θείος, ο νονός της Μαιρούλας και είναι πάντα δίπλα. Το θαύμα ήταν η Μαίρη. Πιστεύω πλέον ότι ο Θεός με επέλεξε για να μου δώσει αυτό.

Μαίρη εσύ θα μου πεις ποια είναι τα δυνατά σου σημεία;

Δεν ξέρω

-        Μητέρα: Δεν έχεις δυνατά σημεία; Η αυτοπεποίθηση, το χαμόγελο…

Εγώ έχω καταλάβει και ένα άλλο..! Την αγάπη, την πολλή αγάπη που μας έδωσε με το βιβλίο τόσο αυθόρμητα.

Εξού και ο τίτλος, αγαπώ- αγγίζω, είναι το σύνθημά μας. Είναι σύνθημα ψυχής.

Οι ψυχαναλυτές επιμένουν για τον καταλυτικό ρόλο της σχέσης μάνας παιδιού,  τώρα μου το επιβεβαιώνετε και εσείς.

Πιστεύω πως είναι ιδιαίτερα σημαντικό το πώς θα το δεχτεί η κάθε μια μάνα και πώς θα το περάσει μέσα της. Κρίσιμος είναι και ο ρόλος του περιβάλλοντος, στυλοβάτης. Αν όμως εγώ δεν το έπαιρνα απόφαση μέσα μου, όσο και να με βοηθούσαν οι γύρω δεν θα είχα καταφέρει τίποτα.

Αν δεν περάσεις δηλαδή το πρώτο σκαλί, την αποδοχή, δε γίνεται να περάσεις ούτε το επόμενο.

Πρώτα αποδέχεσαι αυτό, θεωρείς ότι η διαφορετικότητα είναι μοναδικότητα όπως είπε ο γιός μου και λες ότι εγώ μπορώ. Ο άνθρωπος, άλλωστε, είναι δυνατός, είναι θηρίο μέσα του.

Μαίρη στην παρουσίαση του βιβλίου με συγκίνησες πολύ ακούγοντας να λες συχνά ευχαριστώ πολύ τη μαμά Αντιγόνη.

Έκανε αγώνα, σε αυτή το αφιερώνω.

Την αίσθηση ότι έχει περίσσευμα ψυχής η μαμά την επαληθεύεις και εσύ. Ήμουν έτοιμη να ρωτήσω από πού αντλείτε τη δύναμή σας αλλά νομίζω σαν να μου απαντάτε μέσα από τη σχέση.

Εγώ πιστεύω πολύ στην αγάπη. Κάποιοι με λένε ρομαντική, ονειροπόλα, πιστεύω στη δύναμη της αγάπης, η αγάπη κάνει θαύματα. Σε οποιοδήποτε επίπεδο σχέσης, όταν έχεις αγάπη δεν μπορείς να μην καταφέρεις κάτι, δε γίνεται. Εξάλλου αυτό το χαμόγελο που βγάζει η Μαίρη είναι βάλσαμο. Η Μαίρη χαμογελάει και οι ψυχές γιατρεύονται, γιατί να μη χαμογελάνε οι άνθρωποι; Αν οι άνθρωποι είχαν μάθει να αγαπάνε και να αγγίζουν, θα ήταν πολύ καλύτερος ο κόσμος δε θα υπήρχαν παιδιά δυστυχισμένα. Αν..

Τι λείπει από τις οικογένειες; Να εστιάζουμε στο θετικό, να μαθαίνουμε και να γελάμε, εξάλλου όλα είναι θέμα εξάσκησης.

Γιατί να τραβάς την αρνητική ενέργεια μέσα σου, δίπλα σου, στους ανθρώπους και να μην έχεις τη θετική σκέψη… και ας μην βγει.

Η Μαίρη στο βιβλίο της λέει αγαπώ τη ζωή, τη δική μου ζωή. Αυτό λέει πολλά. Ποιος «τυπικός» άνθρωπος τη σημερινή μέρα, λέει αγαπώ τη ζωή μου; Όλα όμως ξεκινάνε από κάπου. Για να είσαι ευτυχισμένος, εγώ σαν Αντιγόνη πιστεύω ότι δε χρειάζεσαι πολλά, θέλεις ελάχιστα, λίγα και καλά. Να βλέπεις μια ταινία και να χαμογελάς, να βρεις μια φίλη και να αγκαλιάζεις. Ο κόσμος έχει σταματήσει να αγκαλιάζει. Βλέπεις γνωστούς και κάνεις μια απλή, νεκρή χειραψία, γιατί; Αν δεν αγκαλιάζεις, δε φιλάς, δε χαμογελάς, δε βγαίνεις έξω να περπατήσεις ξυπόλητος στη βροχή, πώς να είσαι ευτυχισμένος;

Αυτό που λέτε είναι ότι δεν απολαμβάνουμε το κάθε τι καθημερινό που μας συμβαίνει. Υπάρχει μια μεγάλη σοβαροφάνεια πλέον, το χιούμορ σπανίζει.

Γι’ αυτό και οι άνθρωποι δεν είναι ευτυχισμένοι. Όταν η μαμά και ο μπαμπάς βγαίνουν και αφήνουν τα παιδιά σε μια γωνία με τα κινητά στο χέρι από πού θα μάθει το παιδί την ευτυχία; Εμείς σαν οικογένεια δεν της στερήσαμε τίποτα. Στο μανάβη η Μαίρη, έξω η Μαίρη, στην παραλία μαθαίναμε τι είναι το πετραδάκι της άμμου και το πιάναμε στο χέρι. Η Μαίρη παντού. Έβρεχε, να βγούμε έξω να δούμε τι χρώμα έχει ο ουρανός. Να μάθουμε τα παιδιά μας να κοιτάνε τον ουρανό, να βλέπουνε ψηλά. Υπάρχουν παιδιά που δεν έχουν δει το ουράνιο τόξο. Είναι δυνατόν να είναι ευτυχισμένα; Η Μαίρη το έχει αυτό το κομμάτι του δοσίματος. Το ‘χει και μου αρέσει αυτό. Εγώ μπορεί να μη σπούδασα στη ζωή μου, αλλά ήμουν προφανώς φτιαγμένη να μεγαλώσω αυτά τα παιδιά. Με τη στήριξη της οικογένειάς μου βέβαια ως πρωταρχικό κομμάτι όπως προείπα.

Χρειάζεται, λοιπόν, να είναι θρεπτική η επικοινωνία για τα άτομα. Σε μια κοινωνία που δεν είναι ανοιχτή στη διαφορετικότητα και μάλιστα όσο πάμε προς τα πίσω ήταν και πιο δύσκολα, πώς τα καταφέρατε ο εστιασμός σας να έχει θετικό πρόσημο; Σε μία κοινωνία που παλεύεις ακόμα και με τις δομές.

Τα καταφέραμε διότι τόσο εγώ όσο και η οικογένειά μου δε δεχτήκαμε τη Μαίρη σαν διαφορετική. Η Μαίρη ήταν η Μαίρη. Δεν ασχολήθηκα ποτέ με τη γνώμη του κόσμου, δε θα με βοηθούσε ο κόσμος να γίνει ευτυχισμένη η Μαίρη. Εστίασα στο πώς θα παλέψω με τον καλύτερο τρόπο και πώς θα διεκδικήσω. Υπήρχαν στιγμές που παλέψαμε για σχολείο, για καθηγητές και ακόμα παλεύουμε.

Μαίρη θέλω να μου πεις πώς προέκυψε η ανάγκη για το βιβλίο, πώς είχες αυτή την ιδέα γιατί ο αδερφός σου είπε ότι βγήκατε για καφέ και του το είπες.

Πήγαμε έξω στο καφέ και του είπα Γιώργο θέλω μια χάρη, θέλω να κάνω ένα βιβλίο η ζωή μου. Εντάξει, το κάνω. Ξεκίνησε με ένα όνειρο που είδα τον παππού μου εδώ κοντά μου και μου είπε αγαπημένη μου εγγονή θέλω να κάνεις ένα βιβλίο η ζωή σου. Εντάξει παππού, θα το κάνω αληθινό, και έγινε.

Η Μαιρούλα δεν ξέρει να διαβάζει και να γράφει αλλά ξέρει να εκφράζεται και να μιλάει, που είναι πολύ πιο σημαντικό. Όταν πήγαινε στο σχολείο το μόνο που ήθελα ήταν να φεύγει χαρούμενη και να γυρνάει ευτυχισμένη. Αυτό δόξα τω Θεώ το κατάφερα. Οπότε δεν αλλοιώθηκε καθόλου ο λόγος της, το πώς θέλει να είναι η ζωή της, τα όνειρά της, τα πάντα. Δεν της στέρησα ποτέ το να είναι ερωτευμένη, είναι άνθρωπος. Βέβαια είμαι ευγνώμων στον αδελφό μου που στήριξε αυτή την ιδέα και βοήθησε στο να γίνει το βιβλίο που ήθελε η Μαίρη μια πραγματικότητα. Όλα ξεκινάνε με πολλή αγάπη. Αν δεν υπήρχε η τόση στήριξη και η αγάπη από την οικογένεια δεν ξέρω αν θα τα είχα καταφέρει, γιατί όλα ξεκινάνε από εκεί. Είναι ο στυλοβάτης της ζωής και στο παρελθόν, και τώρα και στο μέλλον.

Μαίρη τι όνειρα έχεις;

Θέλω να κάνω μια οικογένεια δική μου, ευτυχισμένη και χαρούμενη. Το όνομα του κοριτσιού Αντιγόνη- Δήμητρα και το αγοράκι από τον μπαμπά το Θοδωρή και Σπύρο.

Μαίρη, όταν πήρες το βιβλίο έτοιμο, τυπωμένο, όπως το πήραμε και εμείς τι ένιωσες;

Πολλή χαρά, χαρά και ευτυχισμένη. Έγινε όλο αυτό. Είχαμε καιρό που το δούλευε ο Σωτήρης μέχρι να βγει, όταν έφερε το βιβλίο στο σπίτι δεν το πιστεύαμε.

Το βιβλίο είναι ένα γέννημα, σαν ένα παιδί. Τι νέο νομίζεις ότι κομίζει στη Μαίρη;

Ότι βγήκαν και ανταμείφτηκαν οι κόποι της και όλο αυτό το όνειρο που είχε. Αφήνει πίσω της αποτύπωμα, αφήνει Μαίρη.

Μαίρη ποια είναι τα όνειρά σου;

 Ονειρεύομαι να γίνω δασκάλα τεχνικών, θέλω να ανοίξω ένα σχολείο ΑμΕΑ καθαρά, μόνο δύσκολων παιδιών.

Η Μαίρη ήδη έχει πετύχει το στόχο της να γράψει το βιβλίο που ονειρεύτηκε και συνεχίζει να ονειρεύεται, θέλει να γίνει καθηγήτρια για δύσκολα παιδιά. Όλα αυτά που λέει για τα δύσκολα παιδιά, για το πώς θέλει να λειτουργήσει, τι θέλει να κάνει, είναι η Μαίρη, θέλει να προσφέρει και για να βγει αυτό στη Μαίρη πάει να πει ότι πίσω έχει μεσολαβήσει κάτι άλλο πολύ δυνατό.

Αυτό που είναι η Μαίρη αποτυπώνεται και στο βιβλίο της. Δάκρυσα όταν διάβασα να λέει καλή άνθρωπος.

Αυτό την ενδιαφέρει, δεν τη νοιάζει να είναι όμορφη, ψηλή, το ένα το άλλο. Όχι, όχι, να υπάρχει ψυχή και αυτό που λέει, αγαπώ τη ζωή μου, τη δική μου ζωή, ποιος άνθρωπος το λέει αυτό το πράγμα; Θα το θυμάσαι και από το βιβλίο ότι η Μαίρη πήγε σε κανονικό σχολείο και οι άνθρωποι εκεί έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο. Το σχολείο είναι πολύ βασικό στην κοινωνικοποίηση, στο πώς δένουν τα παιδιά. Δεν υπήρξε η Μαίρη διαφορετική. Η Μαίρη ήταν η Μαίρη, όπως όλα τα άλλα παιδιά. Είναι πολύ βασικό να μάθουν αυτά τα παιδιά, να πηγαίνουν πλέον σε τμήμα ένταξης, και λέω πλέον γιατί τότε, πριν 27 χρόνια, δεν υπήρχε τίποτα. Και είναι δικαιωματικό, τα παιδιά αυτά το δικαιούνται να φοιτούν σε κανονικά σχολεία.

Τι θα ευχόσασταν να αλλάξει σε κοινωνικό επίπεδο;

Να υπάρξει ένα κράτος πρόνοιας. Ό,τι γίνεται το κάνουν από μόνοι τους οι γονείς και τα κέντρα γύρω γύρω. Δεν υπάρχει τίποτα. Η Μαίρη θα μπορούσε να δουλεύει σε ένα καφέ, σε ένα μαγαζί, σε ένα μάρκετ. Ό,τι κάνουμε, κάνουμε εμείς οι γονείς. Καλή η οικογένεια αλλά βοηθάει μέχρι ένα σημείο και βασικά η ψυχολογία σου δεν μπορεί να βοηθήσει στα πρακτικά θέματα. Εδώ υπάρχουν ράμπες αναπήρων και παρκάρουν αυτοκίνητα! Να είναι λίγο περισσότερο οργανωμένα  τα πλαίσια της πόλης. Να μπορούν να κυκλοφορήσουν με ένα λεωφορείο, να καθίσουν, να υπάρχει σεβασμός και παιδεία, ώστε αυτά τα παιδιά να μην σχολιάζονται και, κυρίως, να μην εισπράττουν απόρριψη. Όλο αυτό το κομμάτι της κοινωνικοποίησης χρήζει βελτίωσης. Πρέπει να υπάρχουν γήπεδα, γυμναστήρια, πολυχώροι, να έχουν τα παιδιά ερεθίσματα. Και πολύ σημαντικό να μπορούν να βρουν μια δουλειά κάπου, κάπου δηλαδή στο άμεσο μέλλον. Εύχομαι τα παιδιά της επόμενης γενιάς, να αναπτύξουν δεξιότητες και να μπορούν να είναι σε θέση να ζήσουν αξιοπρεπώς και να βιοποριστούν. Να υπάρχουν εκπαιδευτικοί που να μπορούν να τα εκπαιδεύσουν και να δημιουργηθούν δομές μέχρι και για πιο μεγάλες ηλικίες. Στη Λάρισα υπάρχει η δομή του Αριστέα όπου δέχεται ανθρώπους ως 50 ετών, τι θα γίνει μετά; Η κατασκήνωση είναι 9 μέρες. Γι’ αυτά τα παιδιά όμως 9 μέρες είναι απεξάρτηση από τους γονείς, είναι μόνοι τους, είναι ελεύθεροι. Αναλογικά θα μπορούσαν να υπάρχουν δομές που βοηθούν την ανεξαρτητοποίηση από την οικογένεια.

Τι διαφορετικό θα ήθελε η Μαίρη, τι θα την ευχαριστούσε να υπάρχει στην πόλη για να μπορεί να κάνει πράγματα με τους φίλους της;

Να πάμε για καφέ. Να υπάρχει ένα καφέ, που να μπορούν αυτά τα παιδιά να λειτουργούν μόνα τους χωρίς συνοδεία. Θα θελε να μπορεί να υπάρχει ένα τέτοιο κέντρο για αυτά τα παιδιά, να μαζεύονται πέντε παιδιά, οι φίλοι της γιατί έχει φίλους. Να μιλάνε, να κάνουν ένα εργαστήρι, να μπορούν μόνα τους όμως. Να κινούνται, να ναι μόνα τους. Μπορώ να την πάω εγώ για καφέ αλλά θα είμαι σε κάποιο διπλανό τραπέζι ή θα την αφήσω και θα περάσω να την πάρω. Να μπορεί, να μην υπάρχει ο φόβος.

Άρα να υποστηρίζονται όχι μόνο ως παιδιά, αλλά και ως ενήλικες.

Βέβαια, γιατί μεγαλώνουμε. Όταν εγώ φύγω από τη ζωή να υπάρχει μέριμνα, αποκατάσταση και φροντίδα γι’ αυτά τα παιδιά, ώστε και οι γονείς να μη βιώνουν αυτό το άγχος.

Λόγω του χώρου το έχω ζήσει αυτό, μου έχουν εκφράσει αρκετοί γονείς τι θα απογίνουν τα παιδιά τους όταν εκείνοι δεν θα είναι πλέον σε θέση να τα υποστηρίξουν ή όταν φύγουν από τη ζωή.

Το μετά είναι δύσκολο. Θα έπρεπε να υπάρχει κάτι, δηλαδή εγώ σαν μαμά φαντάζομαι μπανγκαλόουζ, σε ένα μέρος βέβαια που να μπορούν να υπάρξουν, το καθένα παιδί με το δωμάτιό του και να κάνει τη δουλειά που ξέρει να κάνει, γιατί λίγο πολύ όλα τα παιδιά κάτι ξέρουν να κάνουν. Τα ιδρύματα δεν είναι γι’ αυτά τα παιδιά.  Δεν υπάρχει τίποτα στο μετά, και μέχρι τότε πρέπει να τους αφήσουμε γερές βάσεις. Οι γονείς χρειάζεται να είναι περισσότερο επιτρεπτικοί και να τα αφήνουν να κάνουν πράγματα μόνα τους. Η Μαίρη κάνει τα πάντα μόνη της από πολύ μικρή. Ξέρεις πόσες φορές κόπηκε με το ξυράφι; Ξανά και ξανά. Πλέον το κάνει μόνη της όμως, γιατί ξέρω πως εγώ δεν θα είμαι μια ζωή εκεί. Η Μαίρη είναι Μαίρη. Για να γίνει η Μαίρη έτσι χρειάστηκε ένας αγώνας 27 ετών. Τα παιδιά με το down αργούν να περπατήσουν. Αγκαλιά. Αγκαλιά. Πηγαίναμε παραλία, τα βάζαμε στη θάλασσα με τα κοροϊδέματα, αλλά δεν μας ένοιαζε, δεν ακούγαμε τις κοροϊδίες. Ήμασταν εκεί για να είναι τα παιδιά μας ευτυχισμένα. Να όμως η Μαίρη τώρα. Το βιβλίο ήταν ένα γερό μάθημα αποδοχής και αγάπης της μοναδικότητας. Εγώ λέω την αλήθεια, ότι είχα στήριξη από την οικογένειά μου. Πάρα πολλή στήριξη. Θα ήθελα να ξαναπώ και ένα μεγάλο ευχαριστώ ξεχωριστά στον αδελφό μου, που δεν πρόλαβα να τον ευχαριστήσω στην παρουσίαση, γιατί ήμουν πολύ συγκινημένη, και θα το ξαναπώ ότι ο Σωτήρης είναι απλά ο Σωτήρης, στυλοβάτης. Δεν ξέρω αν θα αγαπήσει άλλο παιδί τόσο πολύ όπως αγαπάει τη Μαίρη. Ούτε και η Μαίρη άλλον άνθρωπο.

Η αγάπη νομίζω έχει διάφορες ποιότητες και ποσότητες και αφορά τον καθένα ξεχωριστά. Ας υπάρχει και ας είναι με διαφοροποιήσεις!

Δίνετε αγάπη παιδιά, δώστε αγάπη. Αγάπη, αγάπη! Εγώ λέω σε όλους αγάπη και με θεωρούνε παράλογη. Όχι, η αγάπη κάνει θαύματα. Δεν μπορεί, άμα δείξεις έστω και λίγη θα την πάρεις πίσω απλόχερα. Με τον τρόπο όμως που μπορεί ο καθένας. Και εντάξει και να μην την πάρεις δεν έγινε και κάτι, σιγά.

Κορίτσια σας ευχαριστούμε πάρα πολύ.

Εμείς ευχαριστούμε, χαρήκαμε πάρα πολύ, ειλικρινά. Να παίρνουν οι άνθρωποι δύναμη και να βλέπουν ότι τίποτα στη ζωή δεν είναι ακατόρθωτο.

Συνέντευξη: Κωνσταντία Χαλδούπη & Γλυκερία Αποστολοπούλου