Ὡς ἂρα διά γυναικός ἐρρύη τὰ φαῦλα

Ποια είναι η κοινωνική αναπαράσταση για τη γυναίκα στον σύγχρονο δυτικό κόσμο;

Πως αντιλαμβάνονται -άντρες και γυναίκες- ένα πρόσωπο που όλοι και όλες γνωρίσαμε πριν τη δούμε, αφού από το σώμα της βγήκαμε στο φως, τυφλοί, φοβισμένοι  και ανυποψίαστοι, με ένα κλάμα, ένα οδυρμό που θα μας ακολουθεί σε ολόκληρο το μονοπάτι της ζωής, καθώς η πρώτη αρχή που γνωρίζουμε για τη ζωή είναι ο θάνατος. 

Το κλάμα κραυγάζει την ανάγκη μας να συνδεθούμε με το ωκεάνιο συναίσθημα της ενδομήτριας ζωής, με τη μάνα, το πρώτο είδωλο του κόσμου ετούτου. Την ανάγκη να συνδεθούμε με τη μυρουδιά της, την αναπνοή της, την αγκαλιά της. Η δική της ματιά είναι αυτή που πρώτο-ορίζει την ταυτότητά μας, εάν το βλέμμα της είναι ενθαρρυντικό ή απογοητευτικό έτσι αντιστοίχως θα ορίσουμε τον εαυτό μας. 

Από εκείνη την αγκαλιά έως την ερωτική αγκαλιά στο γάμο και τη συντροφικότητα τι μεσολαβεί και πολλοί άντρες ακρωτηριάζουν τα συναισθήματά τους και πληγώνουν τη σύντροφό τους;

Όλα παίζονται εκεί στην πρώτη ματαίωση που φέρει η απομάκρυνση από το σώμα της μητέρας. Από το βλέμμα με το οποίο θα συναντηθεί το βρέφος. Όσο το ρήγμα της ματαίωσης βαθαίνει, όσο το βρέφος δεν αντικατοπτρίζεται ως σημαντικό μέσα στη ματιά της μάνας του, τόσο θα αποζητά στο βλέμμα της τον χαμένο παράδεισο και στο βλέμμα κάθε γυναίκας που θα συναντά στη ζωή του. 

Ο βίαιος άντρας είναι ένας ματαιωμένος και πληγωμένος άντρας, ένα πληγωμένο θηρίο. Ένα φοβισμένο αγρίμι που αναζητά το μαστό της επαγγελίας. Γι’ αυτό εξάλλου όταν νιώθει νηστικός δαγκώνει τον μαστό που τον θρέφει, δημιουργώντας μια ψευδαίσθηση παντοδυναμίας και κυριαρχίας. 

Πολιτισμοί και κοινωνίες που η γυναίκα δεν κουβαλά μια ιερότητα είναι ασθενικές κοινωνίες. Που δεν μπορούν να γεννήσουν υγιή υποκείμενα και ευτυχισμένους ενήλικες. 

Αναρωτιέμαι πολλές φορές πως εγκαθιδρύθηκε η «πατριαρχία», τι κάνει τους ανθρώπους να οργανώνουν τις κοινωνίες τους πάνω σε αυτή τη διχαστική και βάρβαρη αντίληψη. Νομίζω η απάντηση είναι η ανθρώπινη απληστία, αυτή που γέννησε τις συγκρούσεις και τους πολέμους. Αυτή που διώχνει το θηλυκό κομμάτι από τις ψυχές των ανθρώπων. Όταν το θαύμα της γυναίκας μεταμορφώνεται σε ανθρώπινο δράμα τότε κάτι δεν πάει καλά…

Καιρός να μετατρέψουμε το «Ὡς ἂρα διά γυναικός ἐρρύη τὰ φαῦλα» («Από τη γυναίκα ήρθαν στον κόσμο τα κακά [πράγματα]»), σε «Ἀλλά καὶ διά γυναικός πηγάζει τά κρείττω» («Αλλά και από τη γυναίκα [ήρθαν στον κόσμο] τα καλά [πράγματα]»)1