Ποια είναι η κοινωνική αναπαράσταση
για τη γυναίκα στο σύγχρονο δυτικό κόσμο; Πως αντιλαμβάνονται -άντρες και
γυναίκες- ένα πρόσωπο που όλοι και όλες γνωρίσαμε πριν τη δούμε, αφού από το
σώμα της βγήκαμε στο φως, τυφλοί, φοβισμένοι και ανυποψίαστοι, με ένα κλάμα, ένα οδυρμό που
θα μας ακολουθεί σε ολόκληρο το μονοπάτι της ζωής, έως το θάνατο.
Το κλάμα κραυγάζει την ανάγκη μας
να συνδεθούμε με το ωκεάνιο συναίσθημα της ενδομήτριας ζωής, με τη μάνα, το
πρώτο είδωλο του κόσμου. Μεταφέρει την ανάγκη να συνδεθούμε με τη μυρουδιά της,
την αναπνοή της, την αγκαλιά της. Η δική της ματιά είναι αυτή που πρώτο-ορίζει
την ταυτότητά μας, εάν το βλέμμα της είναι ενθαρρυντικό ή απογοητευτικό έτσι
αντιστοίχως θα ορίσουμε τον εαυτό μας.
Από εκείνη την αγκαλιά έως την
ερωτική αγκαλιά στο γάμο και τη συντροφικότητα οι άνθρωποι αναζητούν με πάθος
εκείνο το βλέμμα που θα τους δώσει ζωή. Η ποιότητα της σχέσης με τον άλλο
καθρεφτίζεται σε όσα ένιωσε το βρέφος στην αγκαλιά της μάνας του. Η ποιότητα
της μαγιάς που διαμορφώνει κάθε προσωπικότητα εξαρτάται από το «υλικό» που
κουβαλά εκείνη η σχέση, αλλά και από την πρώτη ματαίωση που δημιουργεί η
απομάκρυνση από το σώμα και το βλέμμα της μητέρας. Όσο το ρήγμα της ματαίωσης
βαθαίνει, όσο το βρέφος δεν αντικατοπτρίζεται ως σημαντικό μέσα στη ματιά της
μάνας του, τόσο θα αποζητά στο βλέμμα της τον χαμένο παράδεισο και στο βλέμμα
κάθε γυναίκας που θα συναντά στη ζωή του. Σε εκείνο το βαθύ ρήγμα θα
συναντήσουμε και τη βιαιότητα των αντρών. Ο βίαιος άντρας είναι ένας
ματαιωμένος και πληγωμένος άντρας, ένα πληγωμένο θηρίο. Ένα φοβισμένο αγρίμι
που δεν χόρτασε από το βλέμμα και αναζητά το μαστό της επαγγελίας. Γι’ αυτό
εξάλλου όταν νιώθει νηστικός δαγκώνει τον μαστό που τον θρέφει, δημιουργώντας
μια ψευδαίσθηση παντοδυναμίας και κυριαρχίας.
Ακόμη όμως και στις περιπτώσεις του
χορτάτου βλέμματος θα συναντήσουμε το διαρκές άγχος της ενηλικίωσης, την αγωνία
να υπάρξουμε δίχως το μητρικό πλέγμα προστασίας. Θα συναντηθούμε με την
επιθυμία να υπάρξουμε αυθύπαρκτα καταλαγιάζοντας την παιδική ανάγκη και
επιθυμία να υπάρχουμε μέσα από τους άλλους κι όχι μέσα στους άλλους.
Η μάνα έχει κάτι ιερό, τίκτει τη
ζωή και την περιβάλλει προστατευτικά με την αγάπη της όταν εκείνη κάνει τα
πρώτα της βήματα. Οι πολιτισμοί και οι κοινωνίες που η μάνα δεν κουβαλά αυτή
ιερότητα είναι ασθενικές κοινωνίες. Κοινωνίες οι οποίες δεν μπορούν να
γεννήσουν υγιή υποκείμενα και ευτυχισμένους ενήλικες.
Όταν το θαύμα της γυναίκας/μάνας
μεταμορφώνεται σε ανθρώπινο δράμα τότε κάτι δεν πάει καλά…
…Καιρός να μετατρέψουμε το «Ὡς ἂρα
διά γυναικός ἐρρύη τὰ φαῦλα» («Από τη γυναίκα ήρθαν στον κόσμο τα κακά
[πράγματα]»), σε «Ἀλλά καὶ διά γυναικός πηγάζει τά κρείττω» («Αλλά
και από τη γυναίκα [ήρθαν στον κόσμο] τα καλά [πράγματα]»)[1].
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου