Ανέβασα ένα story

Ανέβασα μια ιστορία στο φέισμπουκ, είναι μια επαναλαμβανόμενη φράση που ακούγεται συχνά. Κι έχει γίνει τόσο οικείο σαν η «ιστορία» του κάθε ανθρώπου να έχει συρρικνωθεί στο ανέβασμα μιας φωτογραφίας σε ένα μέσο ψηφιακής δικτύωσης, πέρα κι έξω από τις βιωμένες εμπειρίες και τις προσωπικές κατασκευές που αυτές δημιουργούν, έξω δηλαδή από το βιογραφικό συνεχές κάθε ανθρώπου.

Οι ιστορίες του φέισμπουκ δημιουργούν μια αποσπασματική θέαση της ζωής, ένα πασπαρτού ανερμάτιστων εικόνων που κυρίως φωταγωγούν κάποιες πλευρές της.  Ένα συνεχές μιας αδιάκοπης και ίσως και αδιέξοδης προσπάθειας να νιώσουμε, να μοιραστούμε, να σχετιστούμε και εν τέλει να ανήκουμε.

Όμως η προσωπική ιστορία του κάθε ανθρώπου δεν σφυρηλατείτε στο ανέβασμα μιας φωτογραφίας, αλλά στο αμόνι των ζωντανών εμπειριών του και κυρίως στην αξιοποίηση της, μέσω της αφήγησης, στην διαμόρφωση της προσωπικής του ταυτότητας.

Είναι εύκολο όμως να την πατήσει κανείς…

Επειδή η ψηφιοποίηση του σύγχρονου τρόπου ζωής δημιουργεί μια κατάσταση προσομοίωσής της. Έτσι ακόμη και οι λέξεις που χρησιμοποιούνται για να την περιγράψουν δανείζονται έννοιες από την πραγματική ζωή, ώστε να δημιουργούν μια ρεαλιστική ψευδαίσθηση. Λέμε ανέβασα μια «ιστορία» κι όχι απλά μια φωτογραφία ή ένα μικρό κείμενο. Η χρήση της λέξης ιστορία είναι τόσο έξυπνη ώστε να δημιουργεί νέες φαντασιώσεις στο υποσυνείδητο όσων τις ανεβάζουν στο φέισμπουκ. Ο καθένας μπορεί να νιώθει πως γράφει ιστορία και να αφήνει το δικό του μικρό αποτύπωμα σε αυτόν τον (ψηφιακό) κόσμο. Μια ιστορία όμως που όντως δεν αφήνει κανένα αποτύπωμα παρά την αγωνιώδη λαχτάρα από πόσους θα διαβαστεί. Μια λαχτάρα που βάζει αυτόν που ανεβάζει την ιστορία σε μια μη διαλεκτική αλληλεπίδραση, σε έναν παράλληλο δρόμο, όπου ίσως η δική του ιστορία να μην συναντηθεί ποτέ ακόμη και με όσους την είδαν.